De dagen die volgen

19-04-2018

Na koffie en een blokje om met Lucy ga ik naar het Hostal, als ik de straat in kom rijden schrik ik en weet even niet hoe te reageren, recht voor mijn deur staat een hele rij politie die de straat blokkeren, langs de muren staan ME teams met grote wapens er hangt een spanning om te snijden. Ik parkeer iets verderop en ga mijn Hostal in, ik besef dat ik in de bermuda driehoek terecht ben gekomen.De Inss, het verzekeringsbedrijf van jawel de pensioenen, het gemeente huis en het clubhuis van de politieke partij zijn alledrie zo goed als buuren van me. De patio van het clubhuis van de PP ligt direct tegen mijn Hostal. Ik doe de houten deur van de comedor open en kan zo alles zien, de Tv aan en nog maar een koffie, ik moet dit even verwerken. De minutiekisten van de ME liggen nu in de ingang van mijn Hostal. Ik praat met de gasten en laat ze weten dat ze beter binnen kunnen blijven, dit kan ieder moment losbarsten, ze gaan akkoord en komen bij me zitten. Ze vragen wat erop Tv gezegd wordt en leg ze uit wat en waarom er gaande is. Ik maak nog wat fotos van wat er voor de deur staat als ik het ene apje na de andere ontvang, zet je Tv aan, heb je gezien dat…

De beelden komen binnen vanuit de hoofdstad, studenten van verschillende universiteiten hebben zich bij de protestmar gevoegd, en er komen steeds meer en meer mensen bij. De ME teams samen met de politie staan klaar, de studenten knielen op de grond en zingen het volkslied,meer studenten knielen en dan, dan ….. wordt erop ze geschoten, de paniek is groot, mensen rennen, gillen, klimmen in bomen . De meest stoere hebben door dat het rubber kogels moeten zijn en beginnen stenen te gooien, gaande weg de dag wordt het grimmiger, molotofcocktails en vuurwerkbommetjes worden afgeschoten.Ik moet even denken aan de docu WINTER ON FIRE over de Ukraine maar nu in de zomer. De ME en politie grijpen hard in, ik kijk naar buiten, ze staan met rijen dik klaar voor de strijd ook hier in Granada en dus echt recht voor mijn deur. Voor nu is het rustig hier in Granada, maar berichten komen binnen, het hele land staat op zijn kop, er is een dode gevallen, het waren dan toch geen rubber kogels?? Dat is vandaag de discussie van de dag, zijn het nu wel of geen rubber kogels en hoe kan het dat er dan doden vallen door kogels. Ik kijk weer naar buiten, loop naar de deur en terug naar de Tv, terug naar de deur en ik word met de minuut angstiger. Gelukkig nog steeds alles rustig, ik maak zelfs een praatje met de Antimotin ( ME) die voor mijn deur staat , een broekie van 21 jaar die zegt dat hij het liefs weg wil, dat hij geen confrontatie aan wil gaan maar hij moet, hij moet de Inss beschermen maar ten koste van wat?? ik zie angst in zijn ogen.Het wordt later, en hele groep jongeren met maskers op staat nu ook voor mijn deur en zijn heftig in gesprek met de politie, dan komen ze me roepen. Doña Dianaaaaa, of ik mijn auto niet even weg wil gaan zetten want er zijn berichten dat er opositie groepen actief zijn in Granada. Shit shit shit…..neeeee, ik rijd mijn auto naar een veilige plek en loop terug tussen de groep jongeren en politie door. En dan gebeurd het, ja ook hier, de confrontatie, stenen worden gegooid, gasbommen geschoten, de deuren zijn dicht, ik loop met natte doeken op mijn gezicht tegen het gas, het duurde niet lang en gelukkig hoor en zie ik geen slachtoffers. Ik besluit niet naar huis te gaan maar blijf vanacht in het Hostal ik kan van mijn personeel niet verwachten dat ze in deze situatie alleen hier blijven, ik stuur ze naar huis zodat ze bij hun familie kunnen zijn in deze moeilijke tijden. Dan komen de apjes weer binnen, er staan autos in de brand en in een straat om de hoek een vriend laat weten dat hij een vrachtwagen recht voor zijn deur heeft staan die compleet afbrand en is bang dat de vlammen naar zijn pand overslaan. Hij staat met de brandblussers klaar, een andere vriend apt in paniek dat ze proberen bij hem binen te komen. Ik probeer hem te kalmeren, meer apjes komen binnen en meer en meer besef ik dat het hele land op zijn kop staat.

Op het nieuws hoor ik nu 3 doden in het land, en dat de protesten in Masaya, Tipitapa, Leon, matagalpa, Esteli, rivas, Boaco, Carazo en Granada nouja eigenlijk overal met extreem geweld zijn tegengehouden.

Ik barrikeer de deur en zoek stokken, een mes en wat ik maar vinden kan om mezelf en de rest te beschermen. Dit is natuurlijk volslagen idioot, met en stok tegen een AK ¿? maar op dit soort momenten denk je absoluut niet meer rationeel,je overlevingsdrang neemt ht over.

De TV staat nog altijd aan en beelden komen binnen van plunderingen, branden en ongeregeldheden in het land. Deze nacht verloopt voor mij nog rustig, maar wat ik zie ook op facebook live uitzendingen van mensen die in Managua waren , ik kan mijn ogen niet geloven. Het lijkt zo onwerkelijk.

Ik probeer wat te rusten maar de adrenaline houd me wakker, ik klets met de mensen in het Hostal, ze willen weg, het land uit. Ik beloof morgen transport te regelen naar het vliegveld, de meesten gaan maar enkele blijven.

Na een lange nacht is het dan 20 april, de protesen gaan door en in Managua staan duizenden mensen op straat te protesteren tegen het geweld, er worden meerdere protestmarsen gepland en jawel hier staan de ME teams nog altijd voor mijn deur, ze vragen water en dat geef ik ze, het is vreslijk warm en in die zwarte pakken de hele dag staan en wchten in de volle zon is niet menselijk denk ik dan nog. Ook de PP roept zijn leden op en organiseerd een contra mars, dat kan niet anders als een megaconfrantatie denk ik dan.Bij mij is het rustig, ik spring in de auto ga snel naar huis douchen en Lucy eten geven. Ik rijd door de stad en de sfeer is om te snijden, de straten zijn bjina leeg, in de wijk bij mijn huis ( ik woon net even buiten het centrum) is alsof er nooit iets is gebeurd. Heel rustig, het enige wat opvalt is dat er niemand buiten is. Ik loop een rondje met Lucy, maak eten en ga in de loop van de middag terug naar het Hostal, waar nog altijd de ME en Politie de straat afgezet hebben. Een van mijn medewerkers wil naar Managua, hij wil het volk helpen, ik praat het uit zijn hoofd, hij heeft kinderen en ik zeg hard maar reeel, ik wil niet diegene zijn die je kinderen gaat vertellen dat hun vader dood is. Hij schrikt en komt terug op zijn beslissing, hij blijft in Granada. De Tv staat aan, er zijn weer doden gevallen in Managua, Alvaro een jongen van 15 die water uitdeelde aan de studenten die aan het protesteren waren is door zijn Torax geschoten door een scherpschutter dat is wat er wordt gezegd op het nieuws, de beelden van Alvaro snakkend naar adem komen via facebooklive binnen. Later horen we dat hij geweigerd werd bij het publieke ziekenhuis en is overleden. Alvaro is nu de volksheld en bij het zien van de beelden lopen bij mij de tranen in stilte over mijn wangen.Ik kan alleen maar denken …waarom waarom waarom---Onddertussen loopt de spanning voor mijn deur weer op, en weer komen ze zeggen dat ik beter mijn auto weg kan halen, dat is voor mij nu het signaal dat de strijd gaat beginnen. Dit gebeurd vanaf nu iedere dag en ik ga me afvragen hoe ze een uur van te voren al weten dat er groepen deze kant op komen, het zet me aan het denken en ga het buiten wat beter in de gaten houden.

Het gaat niet meer om de pensioen hervormingen, het gaat nu om gerechtigheid,om vrijheid, om vrijheid van meningsuiting, het land is volledig in opstand.- Duizenden en duizenden mensen vullen de straten in Managua, met hun wit blauwe shirtjes, vlaggen enz, het maakt een enorme indruk op mij, wat is het mooi om te zien dat een volk 1 wordt, dat ze samen een mars lopen, de beelden geven me kippenvel maar ook angst, zal er weer geschoten worden door scherpschutters??……..Voor de deur is er weer van alles gaande, Hilux autos rijden af en aan en groepen jongeren van de JS met maskers en motor helmen trekken de straten in. Ik voel dat het mis gaat, een politie inspectuer komt bij me langs, drinkt even koffie met me en maakt nog een video voor de grap. Hij kent me al jaren, ik was beste maatjes met zijn zusje die nog niet zo lang geleden aan kanker is overleden. We hebben het nog even over haar, we missen haar, en dan vertrekt hij.Ik doe de deur goed dicht en blokkeer deze weer met ijzeren buizen, ik ga slapen….tenminste dat ga ik proberen… de beelden van Alvaro houden me weer wakker, zijn laatste woorden ; me cuesta respirar, ik kan ze gewoon niet vergeten…Onze presi en zijn vrouw ( vice presi) hebben opdracht gegeven enkele nieuwskanalen te blokken, de kanalen die de protesten uitzonden….Zoals 100% noticias, het kanaal wat ikveel keek. Ik ga nog even naar de deur van de comedor, de menutie kist staat nu hier en zie de ME met Ak 47 recht voor me staan, wens ze goede nacht, ze vragen nog even water wat ik ze opnieuw geef en sluit ook deze deur nu helemaal af. Als ik op de bank ga liggen lopen de emoties weer op, ik huil in stilte…. Gelukkig slapen de gasten die er nog zijn al.

Alvaro Conrado je bent ook mijn held zeg ik zachtjes….en dan gaat het mis, het Gemeentehuis staat in de fik, op 50 meter van mijn hostal. Ik word gebeld of ik oke ben, doe de houten deur weer open en gelijk weer dicht, het lijkt wel oorlogsgebied buiten, gasbommen, schoten, stenen die op straat vallen ik hoor en zie alles, vandaag zal ik niet slapen, ik zit klaar met een honkbalknuppel achter de deur en de angst en adrenaline vechten om een plekje in mijn lichaam, ik denk nu echt, het is voorbij dit komt nooit meer goed. Gelukkig worden wij zelf niet direct aangevallen maar we zitten wel midden in de vuurlijn. De gasten worden ook wakker, enige paniek wat sne weerl verdwijnt en om de stress te beperken word er bier op tafel gezet, lief van die lui maar ik wil en moet helder blijven, aan de andere kant van de deur staan ze met AK 47 klaar om te schieten, geen tijd voor bier voor mij. Het vuur bij het Gemeentehuis is alweer uit. Er heerst ineens een angstige stilte wat me de eigenlijk nog meer angst geeft.

Mijn gasten zien de ernst denk ik nog niet helemaal, ik wel of ben ik een doemdenker? In de volgende blog meer ….