The Grand FINAL

piep piep piep .. de wekker gaat, het is zaterdag de grote dan van de finale Basketbal liga 2009. Spring uit bed na een onustige nacht en neem snel even een douche. Spring in mijn kleren en tjek alle spullen, heb ik alles? mis ik echt niks? hoe laat is het? mijn hemel ik ben ook gewoon nerveus...hoe zullen de kids zich dan wel voelen...en daar krijg ik snel genoeg antwoord op. Er lopen er net twee langs mijn huis, strakke gezichtjes.. hey jongens tot zo...geen reactie...die arme schatten hebben het niet meer. Okay de spullen in een taxi, tafel, stoel, trophee, medailles, drinken voor iedereen, lekkers, stopwatch, camera, ballen....mijn hemel...we gaan op weg. Eenmaal op het veld staat het al vol met kids. We hangen het spandoek op, spreken met de scheidsrechters en dan is het zover de wedstrijd om de 5e en 6e plaats. Alles loopt goed en de kids genieten van de wedstrijd. En ik natuurlijk ook. Ik zit achter de officiele wedstrijdtafel en houd de score bij, de beker en de medailles liggen klaar. De kids kunnen hun ogen niet geloven... die beker is dat echt GOUD?? HEYYY niet aankomen roep ik wel duizend keer. Ze blijven komen, krijgen we allemaal een medaille of alleen de winnaars?? Jongens gewoon even wachten en de volgende wedstrijd aanmoedigen okay?
Dan start de wedstrijd om de 3e en 4e plek... spannend want deze partij wil je gewoon niet verliezen, wel of niet op het podium daar gaat het nu om. San Juan del Sur wint en zijn dolgelukkig met hun derde prijs.
Maar dan eindelijk de GRAN FINAL...de jongens van Casa Xalteva tegen de Aquilas van Manuel. Ze kennen elkaar goed en weten dat ze nog niet zomaar gewonnen hebben. Het gaat er soms echt fanatiek aan toe, en die gezichtjes...strak van de zenuwen..ook die van trainer Larry, hij is zo trots op zijn kids van Casa Xalteva en ook hij wil zo graag winnen ondanks dat hij weet dat meedoen echt belangrijker is.
Zo verloopt de eerste helft vol overtredingen en weinig score... ze komen maar niet in het spel. Dan pauze, de trainers praten op ze in...en tijdens dit gesprekje kijken ze alleen maar naar mij, of nee naar de tafel waar die o zo felbegeerde trophee staat te glimmen, recht voor mijn neus. Terug het veld in, ze spelen iets beter en dan gebeurt het...Justin, een 6 jarige die amper tot mijn middel komt maakt een driepunter...ongelooflijk...iedereen wordt gek van vreugde, en Justin...Justin rent als een bezetene naar me toe geeft me een knuffel en rent terug, terug dat veld in klaar om opnieuw te scoren. Hij heeft het helemaal te pakken. Uiteindenlijk wint Casa Xalteva en de ontlading is alsof Nederland werleldkampioen voetbal is geworden. Even om jullie een indruk te geven... overal gegil, herie, fluitjes, toeters, lege flessen op de straat bam bam bam ...geweldig .. Ik zie hoe ze met zn allen bovenop elkaar springen, Kevin heeft tranen in zijn ogen...en ik slik ze weg..die brok moet weg...ik moet de prijsuitreiking doen... en krijg geen woord normaal gesproken... even snel wat drinken en dan de officiele ceremonie. iedereen staat klaar om zijn medaille in ontvangst te nemen. We hebben er een voor alle kids, dus ook de 6e plek. Apentrots met medaille op naar de drankjes en koekjes. Een dag om nooit te vergeten.

Hier doe je het toch allemaal om!!!
Tijdens de ceremonie heben een aantal tainers ook nog even het woord genomen, zij gaven aan dat de kids niet alleen hebben leren basketballen. Respect, verantwoordelijkheid, inzet en samenwerking waren zoals ze zeiden de grote winaars van deze league.
De kids zijn echt veranderd, en ze hebben eindelijk iets om naar uit te kijken...
Mijn hartje maakte een vreugde sprongetje... dit is waar het allemaal om gaat en dat is beter gelukt an ik ooit had durven dromen.

Dan is alles klaar en vertrekken we, moe, vol emotie, trots en zielsgelukkig terug naar huis.
De Trophee staat in de grote zaal in Casa Xalteva en niemand mag eraan komen. En als je ernaar vraagt rennen er zo 6 kids op je af om vol trots te vertellen hoe ze deze prijs gewonnen hebben.

Ik hoorde later dat Justin 3 dagen met zijn medaille om heeft geslapen en toen heeft zijn tante maar gezegd dat het beter is om m aan de muur te hangen....zo schattig...

We hebben nu winterstop en zijn druk bezig met vergaderen en plannen, de volgende leagie start begin december, ze kunnen niet wachten.
En ondertussen zijn we ook bijna rond met de Honkbal league, die start in Januari.... druk op zoek naar sponsoren en nu met contacten in de States zal het misschien wel lukken om twee honkballeagues te gaan organiseren. Maar alle hulp blijft nodig.

Bij deze dank aan iedereen die het mogelijk heeft gemaakt om dit voor elkaar te krijgen, zonder jullie donaties en vrijwilligerswerk hadden wij het nooit kunnen uitvoeren.



liefs van ons allemaal,
Diana en de kids

wisten jullie dat nog geen tien jaar geleden iedereen in Nicaragua nog voor eten naar voedselbanken moest??

De kids zijn de toekomst van een land.
help deze kids bouwen aan een betere toekomt. Sport en spel draagt hier zeker aan bij en is zonder onze hulp gewoonweg niet mogelijk.

http://kids.neys4u.nl