Terug, maar thuis is het niet meer...
Door: Diana
Blijf op de hoogte en volg Diana
17 Januari 2009 | Nicaragua, Granada
Na alle hectiek om wasmachines en drogers, electriciteit en personeel is mijn laatste dag aangebroken op vrijdag 9 januari. Deze dag staat in het teken van GA WAT LEUKS DOEN HET IS JE LAATSTE DAG, en dus vetrek ik smorgens met Claudio en Emerick naar Casa Xalteva. We gaan de honken brengen en even tjekken of alles nu echt geregeld is voor de junior league. We praten met Jose Luis en Bismarck, en ja alles is okay! Op 15 februari start de junior league en kan ik met een mega goed gevoel zeggen dat al het werk niet voor niks is geweest. Supertrots maar ook verdrietig zeg ik iedereen gedag, ik zal ze weer een tijdje niet kunnen zien. Het voelt vreselijk dat mijn team nu gaat starten en ik kan er niet bij zijn. 14 kids, ze redden zich wel want Juan Carlos neemt het zolang van me over maar toch... je werkt ergens hard aan en op het grote moment er niet zijn... bah verdrietig vertrek ik, knuffel iedereen nog even goed, en spring in een taxi terug naar het Hostal.
Daar besluiten we naar Managua te gaan, shoppen, lekker eten en even relaxen. Smiddags beland ik in de bioscoop, heb me slap gelachen om een film met Jim Carrey. Dan nog even slenteren door het winkelcentrum voordat we in de bus terug naar Granada gaan. Mijn koffer inpakken en dan wegbrengen, nee ik neem het niet meer mee naar NL. Ik laat het daar, wel zo makkelijk. De zomertopjes en korte broeken heb ik hier echt niet nodig.
ALs alles gedaan is springen de tranen weer in mijn ogen, het zit erop, mijn laatste avond, uit eten en iedereen gedag zeggen. Die lach die ik al twee weken standaard op mijn gezicht heb staan is compleet verdwenen. Samen met Emerick beland ik bij Don Luca, we eten pizza en kletsen wat af. Want wanneer kom ik nou terug.... ik wou dat ik het wist, echt ik wou dat ik het wist. Liefst ga ik helemaal niet terug.
Maar ik ben terug, het is koud, saai en het gemis van alles, de kids, Casa Xalteva, het leven ,mijn vrienden, het hostal, Emerick, Claudio, Steen...alles... het geeft me het gevoel dat ik hier in NL niet meer op mijn plek ben.
Iedere dag krijg ik nu mail van mijn vrienden daar, van de mensen die voor ons werken in het Hostal... het maakt het zo vreselijk moeilijk om hier te zijn. Misschien snappen jullie het als ik vertel dat de mailtjes van mijn vrienden hier nou niet echt binnen vliegen, natuulijk iedreen heeft het druk... maar hoe belangrijk zijn we echt voor elkaar?
Een kritische vraag, maar door het leven daar ben ik daar wel goed over na gaan denken. Natuurlijk zijn er ook nog hele lieve en goede vrienden hier, maar het sociale, het lieve, het pure van de mensen daar ....ik mis het gewoon te erg!
nu snel mijn huis verkopen, het moet echt nu gebeuren, duimen jullie allemaal mee???
saludos,
chica mala,
met de griep want tjeemig wat is het hier koud...
xx
Daar besluiten we naar Managua te gaan, shoppen, lekker eten en even relaxen. Smiddags beland ik in de bioscoop, heb me slap gelachen om een film met Jim Carrey. Dan nog even slenteren door het winkelcentrum voordat we in de bus terug naar Granada gaan. Mijn koffer inpakken en dan wegbrengen, nee ik neem het niet meer mee naar NL. Ik laat het daar, wel zo makkelijk. De zomertopjes en korte broeken heb ik hier echt niet nodig.
ALs alles gedaan is springen de tranen weer in mijn ogen, het zit erop, mijn laatste avond, uit eten en iedereen gedag zeggen. Die lach die ik al twee weken standaard op mijn gezicht heb staan is compleet verdwenen. Samen met Emerick beland ik bij Don Luca, we eten pizza en kletsen wat af. Want wanneer kom ik nou terug.... ik wou dat ik het wist, echt ik wou dat ik het wist. Liefst ga ik helemaal niet terug.
Maar ik ben terug, het is koud, saai en het gemis van alles, de kids, Casa Xalteva, het leven ,mijn vrienden, het hostal, Emerick, Claudio, Steen...alles... het geeft me het gevoel dat ik hier in NL niet meer op mijn plek ben.
Iedere dag krijg ik nu mail van mijn vrienden daar, van de mensen die voor ons werken in het Hostal... het maakt het zo vreselijk moeilijk om hier te zijn. Misschien snappen jullie het als ik vertel dat de mailtjes van mijn vrienden hier nou niet echt binnen vliegen, natuulijk iedreen heeft het druk... maar hoe belangrijk zijn we echt voor elkaar?
Een kritische vraag, maar door het leven daar ben ik daar wel goed over na gaan denken. Natuurlijk zijn er ook nog hele lieve en goede vrienden hier, maar het sociale, het lieve, het pure van de mensen daar ....ik mis het gewoon te erg!
nu snel mijn huis verkopen, het moet echt nu gebeuren, duimen jullie allemaal mee???
saludos,
chica mala,
met de griep want tjeemig wat is het hier koud...
xx
-
17 Januari 2009 - 09:11
TIA:
lieve Daan, nog even volhouden lieverd, je huis wordt echt wel verkocht ennuuh als je wilt praten zijn je vrienden hier er ook voor je hoor, ik weet het zeker, het grauwe weer buiten helpt niet echt mee om positief te blijven maar daar moet je ff doorheen kijken tis hier tenslotte NEDERLAND
kom op chica perseverar!!we houwen allemaal van je
ik weet t je hebt niet echt veel paciencia
maar het komt goed -
17 Januari 2009 - 09:57
Wilma:
maar we denken wel allemaal aan je hoor hier of daar!! Maar winterdip zit er goed in bij je kop op sterkte en dan gaat hier ook de zon schijnen dikke knuff wilma -
17 Januari 2009 - 10:27
Anja:
Hoi Diana, ik volg je op de voet en kan haast jou verdriet voelen als ik je verhalen lees over al je belevenissen.
Volgens mij heb je je draai daar helemaal gevonden. En ik vind het geweldig om te zien en te lezen wat je in al die tijd al hebt bereikt daar. Ik duim voor je dat je je huis snel kwijt bent en dat je snel weer terug kan naar je echte thuis.
Ik blijf je volgen
Groetjes Anja -
17 Januari 2009 - 10:39
Marijke:
Hoi Diana,
Inderdaad is het hier koud, misschien dat daarom de mensen (schijnbaar) kouder zijn hier? Ik ben in Cuba en Mexico geweest en mij viel het ook niet mee om weer terug te zijn, hoewel ik kort daar was..
Ik kan me een beetje voorstellen hoe je je voelt en wens je succes met de verkoop van je huis!
Warme groet van Marijke
(mala chica tambien) -
17 Januari 2009 - 14:39
Corine:
Lieve Diaan, ik ben alweer bezig geweest je huis te promoten, de advertentie van funda doorgestuurd naar veel mensen, ook Wilma die in Zoetermeer woont, mobiel kapster is en dus overal komt heb ik bericht gestuurd..
Lieverd, ik hoop dat je huis heel snel wordt verkocht zodat jij naar JOU land terug kan gaan!
Liefs van Corine xx -
19 Januari 2009 - 10:51
Dorothée:
kop op!Afspraak maken?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
