Support Granada Kids

Het was dinsdag een dag van netwerken en zaken regelen. Na het bloggen smorgens zijn we nog even door de stad gaan lopen, iets waar ik maar geen genoeg van kan krijgen.
NA de lunch gaan we naar La Esperanza een organisatie die met 6 scholen in de barrios ( de arme buitenwijken hier) projecten heeft opgezet. Daar ontmoet ik Pauline Jackson, ze is blij me te zien na al het mailen vanaf huis. We praten over de problemen en maken een deal. Support Granada Kids gaat meewerken
met een project van LA Esperanza.
Ze krijgen in ieder geval een deel van de sportspullen die ik nog op mijn zolder heb liggen. Maar ze hebben echt iemand nodig die ze helpt bij het sporten, Honk en softbal. We spreken wat zaken af en gaan dan mee naar het veld waar net een stuk of 30 kids aankomen in een autootje...oef je wil het niet weten. Voor deze kids maakt dat niet uit, ze kunnen naar het sportveld dus dan maar op elkaar gepakt en een bakkie.
Ik speel mee en probeer een en ander uit te leggen. Zo is er Cecille, een jaar of 7 en heeft de pest in... Het lukt haar maar niet die bal te raken. IK ga met haar aan de slag en al mopperend accepteerd ze me, wat al heel wat is bij deze kids. Ze probeerd te doen wat ik heb uitgelegd en dan gebeurd het..ze raakt de bal en hard ook. Met een grijns van hier tot tokio rent ze over de honken. High Fives uitdelend komt ze binnen en maakt een punt. Haar dag kan niet meer stuk. Zo speel ik 1.5 uur mee en weet ik waar ik het allemaal voor doe.
We zeggen gedag en spreek met de andere vrijwillgers af dat ik ze volgend jaar weer zie. Ik kan niet wachten!!

Dan savonds na het eten nog even naar de bar waar we weer een aantal bijzondere mensen ontmoeten en en mijn netwerk dus gestaag groeit.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen
maar iedereen is hier zo lief en behulpzaam. Ongeloofelijk soms. Gelukkig heb ik nu Miek die hetzelfde ervaart en weet ik dat ik niet door een roze bril kijk.

Dan is het tijd om te slapen, en maak ik in mijn hoofd al plannen..ik wil hier zoveel doen...dus even relax Diaan, het komt wel..maak plannen en gebruik je verstand...pfff.. Ik wil , ik wil , ik wil ....jajajja soms gaan die hersenenen gewoon niet uit!

Woensdagochtend zijn we gaan paardrijden met Ricardo, een van de mensen die we hier ondertussen goed hebben leren kennen. Hij neemt ons mee naar een prive polo ranch!! ja echt hoor, das even wat anders als met een gast met 54 hechtingen. We krijgen twee mooie paarden en vertrekken de bush in. Na 5 kwartier zijn we terug, het was een mooie rit al zitten we onder de schrammen van de takken en doornen. Niks geen pad, echt door stukken land waar niet eerder iemand is geweest. We gaan dan luchen met Ricardo, en raken natuurlijk aan de praat. Hij doet hier van alles en nog wat maar is vooral sigaren aan het verkopen. Acht het is een prima gast. Tijdens de lunch praat hij honderuit met Annemiek en ik met de eigenaar van het restaurant, Ramon. We zitten aan het meer en Ramon verteld me veel over de politiek hier en de problemen. Hij snapt maar niet waarom er in dit land niks gedaan wort aan betere
educatie. Een heel intressant gesprek waar ik veel van opsteek.
Dan kijk ik naar Miek en zie een grijns van oor tot oor. Ricardo wil met haar trouwen! Hij is zo onder de indruk, hij blijft maar praten en praten en zo is het ineens dik 3 uur geweest en gaan we terug. MIek zegt hem dat ze toch echt naar NL terug gaat en dat die trouwerij dus niet gaat lukken...arme Ricardo ;-)
Ik bedank Ramon voor zijn wijze woorden en beloof ook hem nog is op te zoeken.

Smiddgas spreken we met Bismarck, hij gaat fotos maken van de kids as zaterdag as ze weer op het veldje gaan sporten. Helaas kunnen we daar niet bij zijn, vandaar dat hij de fotos maakt met de camera die ik had meegebracht.
We willen dolgraag nog een middag met de kids op pad maar we hebben niet veel tijd meer. Nog twee dagen... we redden het niet om dat te doen omdat we ook nog naar Masaya
willen en tja, het is natuurlijk ook vakantie voor ons. Ik ga ze natuurlijk nog wel even gedag zeggen, en beloven dat ik ECHT terug kom. Ze zullen er vetrouwen in moeten hebben..en helaas is dat voor deze kids niet zo eenvoudig..vertrouwen.. tja...dat moet je echt bij ze verdienen na alles wat ze meegemaakt hebben.-

Gisteravond nog even bij Steen geweest, weet je nog die Deen van van de zomer. Even zitten kletsen en tja ook hij is blij dat ik volgend jaar hierheen kom. Steen werkt in Casa Bohemia, een bar waar het erg rustig is en dus gaan we nog even naar de Karaoke...helluuppp... ik haat Karaoke. Maar hier is het echt een ding in Granada in deze ene bar dan. Het is er gezellig en blijven nog even plakken. Ik kom dan Gina tegen die ik van de zomer op Utila heb leren kennen en James en Sharky die we op Corn Islands hebben ontmoet ... de wereld is klein ik weet het ... maar waarom dan toch Granada waar iedereen naar terug blijft komen.... hebben zij wat ik ook... ?????


xx
Daan en Miek