Voorbij.....of toch niet ....
Door: Diana
Blijf op de hoogte en volg Diana
09 Juli 2008 | ,
Daar zit ik dan, achter mijn eigen labtop, mijn eigen tafel in mijn eigen huisje. Normaal is het altijd weer fijn om weer thuis te zijn, en dat is het natuurlijk ook. Heerlijk om iedereen weer even te zien en bij te kletsen, maar waarom voel ik me dan toch zo vreselijk beroerd??? Had nog zoiets van even goed slapen en dan kan ik er weer tegen... maar nee...het lukt me niet, ja het slapen wel maar nee...ik voel me shit! leeg, verdrietig... ik weet niet hoe ik me voel weet wel dat het niet goed voelt.
Ik ben zondagavond vanuit Copan terug naar San pedro Sula gereisd en heb daar in een hostal nog een hele leuke avond gehad met nog 3 wereldreizigers. De busreis ging prima zonder al te veel gedoe. Taxi vanaf het station naar Hostal en klaar, geen spectaculair verhaal buiten dat de weg zo goed als onbegaanbaar was door het noodweer....Om 4 uur staat de taxi snachts weer klaar, we zetten Mary af bij de Tica bus naar ...naar ...shit...naar Granada en rijden dan door naar het vliegveld. En daar zit je dan, te wachten, en wat er dan al niet door je heen gaat....alle avonturen, alle emoties...alles, de mensen ...het komt als een film voorbij! Het lijkt een film maar het is echt, ik heb het allemaal gedaan en meegemaakt!! het was zo mooi... zo mooi dat ik echt niet meer weet hoe ik jullie verder mijn gevoel kan uitleggen...
Diaan die even geen woorden heeft..
Dan het vleigtuig in, ik twijffel, en denk zo om de paar seconden dat ik gewoon een ander vleigtuig ga pakken...die naar ..ja naar Granada... wat dacht je!! Ik houd me sterk en weet dat ik in September/oktober nog een paar vakantiedagen heb...en dat ik me daar dan op concentreer..ik stap het vliegtuig in. Na een uur zijn we in El Savador. Daar stap ik over en alles loopt soepel. 2 uur later sta ik na een korte stop in Belize weer terug in Houston. De ellende begint, een rij van 2 uur bij de douane...shit over een uur gaat mijn volgende vlucht. Het is net de efteling...van die zigzagrijen met een bordje met gemiddelde wachttijd... ik ga vragen of ik door mag omdat ik anders mijn vlucht mis...nou mooi niet dus...achterin jonge dame...de slijmjurk... grr
Dan besluit ik gewoon te gaan lopen, kruip met mijn handbagage onder alle lintjes enz door. Als ze me arresteren haal ik het ook niet dus heb niks te verliezen mijmer ik in mezelf...Gek genoeg laten de wachtende reizigers me wel gewoon doorlopen...dan ben ik er bijna...vingerafdrukken,paspoort, foto.. tjek , dubbeltjek..dan ziet de beamte dat mijn vliegtuig bijna gaat...dus hij zegt rennen maar!!
EN dat doe ik dan ook, of mijn leven ervan afhangt...want wie wil er nu 2 dagen vast zittenop Houston?? ik niet in iedere geval.
De incheckbalie in het vizier...joehoe...rennen joh!! en dan ben ik er... eindelijk...maar ..maar ...er is niemand meer...KUT...de balie is al dicht..ik kan het wel shaken...
Een man met tulband ziet me verslagen staan en schiet te hulp. Vraagt wat er is en ik vertel dat ik door de lange rij bij de douane mijn vlucht heb gemist...hij gaat voor me bellen. Maar geen geluk...hij probeert het direct bij ground control...en JIHA!! ze nemen op en ik mag nog mee als ik nu ga rennen. Hij pakt mijn backpack en tja jullie snappen het die zal ik natuurlijk wel weer kwijt raken nu!! jammer dan rennen rennen..riem af schoenen uit tassen door de scan...riem weer om schoenen weer aan ...rennen rennen
en dan de slurf door...maar nee ..hostop..wacht.....daar staat weer zon bewaker van de douane die me er niet door wil laten...wat ga je doen? waar ben je geweest? wat heb je gekocht? hoeveel geld heb je... niks meer alles is op!! ik moet rennen ze gaan weg en ik moet nog mee, snap dat dan..laat me nou....... dan eindelijk mag ik door, de stewardess staat te wachten ik stap in en de deuren sluiten....op het randje of niet?? Dan gaan de 10 uur vliegen beginnen en krijg ik het onderweg nog even te kwaad....shit...had ik het maar niet gehaald...ik mis Granada...mis het zo...had ik maar...
En daar zit ik dan achter mijn eigen labtop, mijn eigen tafel en in mijn eigen huisje.
veel van mijn blogverhalen zullen duidelijk gemaakt hebben hoe ik me voelde de afgelopen weken. Ik heb foto's, niet zoveel als de vorige keer. Deze reis ging niet om de mooie plaatjes maar om de mooie emoties en ervaringen, en die heb ik gekregen. En hoe!!
Zal het echt nooit nooit vergeten...
Alles was mooi maar Granada,mijn Granada...wat heeft die stad toch met me gedaan???
Zit nu een beetje verslagen thuis en moet de foto's op de pc gaan zetten...ik kan het niet, kan ze nog niet zien. Buikpijn... heimwee...
Er komt een deel 2 dat is zeker...
dat was het, mijn reis, mijn verhaal en ...mijn toekomst...
Chica mala
the end
ps
die backpack was keurig op schiphol....du shet KAN WEL!
x
thuis komen is nog geen thuis zijn
Ik ben zondagavond vanuit Copan terug naar San pedro Sula gereisd en heb daar in een hostal nog een hele leuke avond gehad met nog 3 wereldreizigers. De busreis ging prima zonder al te veel gedoe. Taxi vanaf het station naar Hostal en klaar, geen spectaculair verhaal buiten dat de weg zo goed als onbegaanbaar was door het noodweer....Om 4 uur staat de taxi snachts weer klaar, we zetten Mary af bij de Tica bus naar ...naar ...shit...naar Granada en rijden dan door naar het vliegveld. En daar zit je dan, te wachten, en wat er dan al niet door je heen gaat....alle avonturen, alle emoties...alles, de mensen ...het komt als een film voorbij! Het lijkt een film maar het is echt, ik heb het allemaal gedaan en meegemaakt!! het was zo mooi... zo mooi dat ik echt niet meer weet hoe ik jullie verder mijn gevoel kan uitleggen...
Diaan die even geen woorden heeft..
Dan het vleigtuig in, ik twijffel, en denk zo om de paar seconden dat ik gewoon een ander vleigtuig ga pakken...die naar ..ja naar Granada... wat dacht je!! Ik houd me sterk en weet dat ik in September/oktober nog een paar vakantiedagen heb...en dat ik me daar dan op concentreer..ik stap het vliegtuig in. Na een uur zijn we in El Savador. Daar stap ik over en alles loopt soepel. 2 uur later sta ik na een korte stop in Belize weer terug in Houston. De ellende begint, een rij van 2 uur bij de douane...shit over een uur gaat mijn volgende vlucht. Het is net de efteling...van die zigzagrijen met een bordje met gemiddelde wachttijd... ik ga vragen of ik door mag omdat ik anders mijn vlucht mis...nou mooi niet dus...achterin jonge dame...de slijmjurk... grr
Dan besluit ik gewoon te gaan lopen, kruip met mijn handbagage onder alle lintjes enz door. Als ze me arresteren haal ik het ook niet dus heb niks te verliezen mijmer ik in mezelf...Gek genoeg laten de wachtende reizigers me wel gewoon doorlopen...dan ben ik er bijna...vingerafdrukken,paspoort, foto.. tjek , dubbeltjek..dan ziet de beamte dat mijn vliegtuig bijna gaat...dus hij zegt rennen maar!!
EN dat doe ik dan ook, of mijn leven ervan afhangt...want wie wil er nu 2 dagen vast zittenop Houston?? ik niet in iedere geval.
De incheckbalie in het vizier...joehoe...rennen joh!! en dan ben ik er... eindelijk...maar ..maar ...er is niemand meer...KUT...de balie is al dicht..ik kan het wel shaken...
Een man met tulband ziet me verslagen staan en schiet te hulp. Vraagt wat er is en ik vertel dat ik door de lange rij bij de douane mijn vlucht heb gemist...hij gaat voor me bellen. Maar geen geluk...hij probeert het direct bij ground control...en JIHA!! ze nemen op en ik mag nog mee als ik nu ga rennen. Hij pakt mijn backpack en tja jullie snappen het die zal ik natuurlijk wel weer kwijt raken nu!! jammer dan rennen rennen..riem af schoenen uit tassen door de scan...riem weer om schoenen weer aan ...rennen rennen
en dan de slurf door...maar nee ..hostop..wacht.....daar staat weer zon bewaker van de douane die me er niet door wil laten...wat ga je doen? waar ben je geweest? wat heb je gekocht? hoeveel geld heb je... niks meer alles is op!! ik moet rennen ze gaan weg en ik moet nog mee, snap dat dan..laat me nou....... dan eindelijk mag ik door, de stewardess staat te wachten ik stap in en de deuren sluiten....op het randje of niet?? Dan gaan de 10 uur vliegen beginnen en krijg ik het onderweg nog even te kwaad....shit...had ik het maar niet gehaald...ik mis Granada...mis het zo...had ik maar...
En daar zit ik dan achter mijn eigen labtop, mijn eigen tafel en in mijn eigen huisje.
veel van mijn blogverhalen zullen duidelijk gemaakt hebben hoe ik me voelde de afgelopen weken. Ik heb foto's, niet zoveel als de vorige keer. Deze reis ging niet om de mooie plaatjes maar om de mooie emoties en ervaringen, en die heb ik gekregen. En hoe!!
Zal het echt nooit nooit vergeten...
Alles was mooi maar Granada,mijn Granada...wat heeft die stad toch met me gedaan???
Zit nu een beetje verslagen thuis en moet de foto's op de pc gaan zetten...ik kan het niet, kan ze nog niet zien. Buikpijn... heimwee...
Er komt een deel 2 dat is zeker...
dat was het, mijn reis, mijn verhaal en ...mijn toekomst...
Chica mala
the end
ps
die backpack was keurig op schiphol....du shet KAN WEL!
x
thuis komen is nog geen thuis zijn
-
09 Juli 2008 - 20:31
Rienus:
Welkom terug. Een prachtig reislogboek. Moet je trots op zijn. Kan begrijpen dat je heimwee hebt. Maar...... heb je nu een heleboel spaans geleerd of moet je daarvoor nog een keer terug. Doe het voorlopig rustig aan en wen maar weer aan de nederlandse temperaturen
Groeten Rienus -
09 Juli 2008 - 21:09
TIA:
lieve lieve schat wat een PIJN straalt er uit je verhaal.... niemand kan je helpen hiermee
je moet het zelf doen chica mala ga door.. het slijt echt wel, t duurt alleen een tijdje
we zullen je wel een beetje opvangen hoor voor zover dat mogelijk is dan!!!
BEDDANKT VOOR AL HET MOOIS DAT JE MET ONS WILDE DELEN!!!!!!!!!!!!!
WE LOVE YOU HEEPS
kus
TESS -
10 Juli 2008 - 08:54
Marieke:
Och popje...ik weet precies hoe je je voelt! Snel bellen? -
10 Juli 2008 - 15:23
Do:
welkom thuis! Je vindt het heerlijk om weer terug te zijn........
Koester je heimwee een tijdje en daarna?????????Luv Do -
11 Juli 2008 - 15:34
Anja:
Hoi Diana,
Welkom terug in het koude nederland
Ik heb genoten van al je verhalen en belevenissen.
Wat ben jij een avonturier. Geen berg gaat jou te hoog.Ik kan me voorstellen dat je het leven daar mist. Ik hoop dat je snel weer een beetje went hier, maar je hebt in ieder geval al je mooie herrinneringen en ervaringen die niemand je meer afneemt.
Groetjes Anja -
12 Juli 2008 - 09:25
Tas:
salsadaantje toch......
kus tas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
