het leven vanaf 18 april 2018

ik weet niet of jullie mijn blog van jaren geleden nog herrinneren, leuke gekke trieste spannende verhalen van mijn leven in Nicaragua. in 2014 stopte ik met bloggen en vandaag 13 juli 2022 heb ik besloten deze blog ruimte weer te gaan gebruiken om jullie een kijkje te geven in het leven of beter gezegd mijn leven in een land onder enorme onderdukking waar sinds 18 april 2018 niks meer is zoals het was. Ik ga jullie beetje bij beetje vertellen over mijn ervaringen, belevenissen en strijd om vrijheid tegen een regime wat met de dag extremer wordt. De gevaren, frustraties, maar vooral de ongerechtigheid. Wees vrij om het te delen, maar ik wil jullie vragen om het niet publiekelijk te posten. Zoals jullie weten zijn de represalles tegen de waarheid vertellen extreem. Dat ik toch kies om te gaan schrijven daar heb ik mijn redenen voor. ook zal ik om veiligheids redenen namen veranderen. Ik hoop dat ik jullie met de komende blogs inzicht kan geven in wat er allemaal gebeurd met een volk onder onderdrukking. met andere woorden een kijkje in de keuken van Nicaragua.-

18-04-2018 ik ben in mijn hostal het is nog ochtend, zit op het lounge bankje in de comedor de televisie staat aan zoals gebruikelijk in deze landen. het nieuws begint en er komen beelden door van een groep mensen de protesteren in de hoofdstad tegen de nieuwe pensioen regelingen. Ik zit eigenlijk gewoon even met koffie te relaxen, dan komen de beelden binnen dat er gevochten word, de protestanten worden aangevallen, er wordt gevochten, stenen gegooid en de journalisten worden aangevallen. Ze hebben mijn aandacht, kijk vol verbazing hoe dit helemaal uit de hand loopt. Dan krijg ik een whatss apje binnen, een goede vriendin ze stuurt me een foto van haar man die beeld journalist is en bij wie werkelijk zijn kop ingslagen wordt met een ijzeren buis en zijn foto en video apperatuur gestolen. Ze verteld dat hij hechtingen in zijn hoofd heeft maar dat het verder wel ok gaat met hem. We kletsen even, en vol frsutratie ga ik weer aan het werk, maar kan dat beeld van hem niet uit mijn hoofd zetten. De hele dag zijn er nieuwsprogrammas die de situatie in beeld brengen en al snel is het duidelijk dat de jongeren organistie van de politieke partij ook wel JS genoemd de protesten blijven aanvallen. Meer vrienden en vriendinnen appen er op los, er is vooral veel te doen om de foto van mijn vriendin haar man.

De dag verloopt gespannen, de oproep is duidelijk, morgen gaan ze opnieuw protesteren, nu niet alleen tegen de pensioenregelingen maar ook tegen het gebuikte geweld van vandaag. Er komt vandaag niet veel werk meer uit mijn handen, mijn gedachten zijn bij mijn vrienden die bij de protesten aanwezig waren en er niet geheel zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen.

Wil je weten hoe dit afloopt?

blijf mijn blog volgen, ennuh ik zit niet te wachten op reacties die me beoordelen of veroordelen, wees lief het is al shit genoeg.

xx

Diaan