tegenstrijdigheden

De massaale protesten gaan door, de hoofdstad ziet overdag letterlijk blauw van de mensen, van alle delen van het land gaat men naar managua. en zoals iedere dag staan de ME teams en de politie voor mijn deur, ze zijn aardig en relaxed, omdat er overdag een nog altijd een ansgtige stilte heerst, de straten leeg zijn en mijn nieuwschierigheid het wint raak ik steeds vaker aan de praat met deze jongens van de ME.

een gesprekje ging als volgt; Doña Diana, gaat alles goed?

D; Nou niet echt, maak me zorgen, snap het geweld niet, waarom kan men niet protesteren?

ME;Nee wij ook niet

D; waarom moet het met geweld ? waarom waarom?

ME; Doña Diana, asi es Nicaragua

D; ja ik heb het in de gaten, maar waarom kan er niet een dialoog gehouden worden?

ME; als we hier een discussie hebben, in de wijk met de buuren, met vrienden in een bar of waar dan ook dan is onze cultuur dat we niet praten maar slaan, wij lossen het op met de vuisten, met de handen, we zijn niet goed in praten.

D; Lieve schat, we zitten in het jaar 2018, niet in de prehistorie, maar als ik het zo is bekijk ontbreekt er educatie.

ME, je hebt helemaal gelijk, helaas is het gebrek aan goede educatie de basis van al deze problemen.

D, ben het helemaal met je eens, snap niet hoe jullie je kinderen zo opvoeden, wil je dit echt voor de toekomst van je kinderen?

ME; nee natuurlijk niet, ik hoop dat mijn kinderen een betere toekomst krijgen.

D; Waarom doe je dan mee aan de onderdrukking?

ME; ik heb deze baan nu eenmaal en kan niets anders als orders opvolgen, ik heb geen opleiding en ander werk vinden is zo goed als onmogelijk

D; ja ik weet het, We zouden hier met zijn allen moeten strijden voor Educatie in plaats van elkaar de hersens in te schieten om een pensioen hervorming.

ME; ja idd, ik denk ook niet dat ik het zou kunnen.

D;wat ?

ME; schieten op de menigte

D; ik hoop dat het zover hier niet gaat komen voor jou en voor mij en dat ze in Managua stoppen met de agressie

ME; tja....

Hij loopt met me mee naar het Hostal en koopt in mijn restaurantje voor zijn hele team vers geperst fruitsap, en vraagt of hij met zijn team op hun vrije dag een dagje van mijn zwembadje gebruik mag maken. Ik zeg dat dat natuurlijk ok is, en weken later komen ze dus ook echt een dagje genieten, slaan er 2 kratten bier doorheen en maken er een chaos van maar het is ok. Als ik toen had geweten wat ik nu weet....

De 21e april, het word al weer laat en het is donker, de chaos in de stad is weer in volle gang, de Hilux autos rijden af en aan met groepen jongeren vanaf het clubhuis van de PP. Ik zit het nieuws te kijken en volg zoveel mogelijk op Facebook. Men maakt veel gebruik van livestreaming.

De appjes komen ook weer binnen, een vriendin haar beauty salon is geplunderd, ze is in tranen. Heb zo met haar te doen, jaren hard gewerkt om deze investering tot een succes te maken en nu is alles weg.

Dan belt Erick, hij is mananger van een klein hotel even verderop. Hij kan amper praten, maar ik snap wat er mis is, door alle stress is zijn suikerniveau gedropt en het gaat goed mis. Hij hiperventileerd ook nog. Ik praat op hem in om hem rustig te krijgen, maar merk dat hij niet meer reageert, trek mijn gympen aan, haal alles uit mijn zakken, roep naar 1 van de jongens in het hostal dat hij de deur in de gaten moet houden en ik begin te rennen. Tussen de chaos door, stenen die rondvliegen mensen die alle kanten op rennen en politie die de straten in komen stormen. Ik red het tot aan de deur van Erick, ik hoop dat hij nog heeft kunnen doen wat ik hem gevraagd heb, de deur van het slot halen.

Ik krijg de deur open, en vind Erick, in de receptie, ik krijg hem stabiel maar kan hem zo niet achter laten. En ik moet terug voordat het allemaal buiten echt uit de hand gaat lopen. We bellen een vriend die hierheen gaat proberen te komen. Uiteindelijk lukt het, Erick is ok, en ik vraag hem om ieder half uur een apje te sturen naar me, als ik geen apjes krijg weet ik dat het mis is, dat is wat we afspreken. Uiteindelijk probeer ik terug te komen naar mijn Hostal, rennend tegen de stroom in kom ik tegenover de troepen te staan, zwarte pakken, wapens.... ze zien me als toerist en zeggen dat ik direct naar huis moet gaan, en leg uit dat ik dat ook probeer te doen. Ze laten me door, ik kom het Hostal binnen en de Jongens zijn woest op me. Hoe ik het in mijn idiote hoofd haal om de deur uit te rennen, ze hebben gelijk maar kon Erick niet aan zijn lot over laten, ik laat de uitleg weg, ze hebben gelijk

Dan ga ik zitten met een colaatje want geloof dat ook mijn suikerniveau laag is en even op de bank voor de TV, bijkomen...

Ondertussen facebooken en dan zie ik de berichten van Angel Gahona, een journalist aan de Atlatische kant, bleufielfds. Hij loopt met zijn telefoon en is ook aan het livestreamen, we zien zijn beelden, Politie, overal politie en dan gebeurd het, tijdens zijn LIVESTREAM wordt ook hij dood gechoten.

Dit nieuws en deze beelden gaan met de snelheid van het licht het land door en daar buiten. Het ongeloof... verdriet, woede het is niet te beschrijven wat er gebeurd hier.

Het is zo tegenstrijdig de ME voor mijn deur alles behalve agressief, samen kletsen en een drankje doen en dan dit, plak hierbij wat er in Managua gebeurd, waar opnieuw meer doden zijn gevallen en daarnaast ook heel veel gewonden.

Dit gaat weer een lange nacht worden, met weinig slaap en veel gedachten die als stuiterballen door mijn hoofd knallen.

We komen de nacht weer goed door, en de volgende dag zien we de analyses van de livestream van Angel, zoals het ernaar uit ziet kan het alleen maar de geuniformden zijn geweest die hem dood schoten. Zijn vrouw geeft een verklaring en verteld dat het de politie was die schoot, die schoot op een journalist die gewoon zijn werk deed. Helaas dagen later worden er twee jongens opgepakt die voor deze moord opdraaien, ook al konden ze bewijzen dat ze niet eens in de buurt waren.

Ik zit vol verbijstering te kijken naar de uitleg van dit alles op de officiele kanalen en besef maar al te goed dat deze 2 jongens de schuld in de schoenen word geschoven om zo te kunnen "bewijzen" dat het niet de politie is die geschoten heeft.

Ook Angel Gahona zijn naam zal voor altijd in mijn hoofd gegrift staan, samen met Alvarado.

Ondertussen is het toersime zo goed als voorbij, de beelden gaan de hele wereld over en alle boekingen worden afgezegd, mijn hostal is zo goed als leeg.Samen met andere hoteleigenaren en toeroperators houden we vergaderingen en vragen we de politie, de gemeente, bureau van toerisme om een bijeenkomst. We maken ons zorgen, dat dit wel eens het einde kan zijn van het toersime als we niet iets doen.

We schrijven brieven die we aanbieden aan de burgemeester, en ook aan de politie wordt gevraagt om snachts de rust te behouden, meer patroulleren en meer aanwezig zijn in de straten net buiten het historisch centrum.

We vergaderen een aantal keer met de hele groep in mijn hostal. Plek genoeg met gebrek aan gasten.... ik doe samen met 2 collegas van andere hotels een intervieuw voor de lokale zenders. Om onze zorgen uit te spreken voor de sector toerisme, zonder in te gaan op wat voor politieke discussie dan ook.

Zo tegenstrijdig gevoel heb ik nog nooit gehad, we vragen de politie de rust in de hand te houden terwijl we eigenlijk weten dat zij diegen zijn die dit alles veroorzaken... Maar als jeje zelf of je straat of wijk wil beschermen, bij wie moet je dan zijn? ook op deze vraag heeft het volk een eigen oplossing geprobeerd te vinden. Hierover later meer

De volgende dag besluit ik dat het ook tijd word om een gesprek met mijn personeel te houden, het land ligt in 2en, je bent bij de blauw witte ( het volk) of je bent bij de zwart rode ( politieke partij, ik noem dit in de blog PP, van de Sandinisten) en ik wil absoluut voorkomen dat dit ook gebeurd binnen mjin team. Ik roep iedereen bij elkaar om een gesprekje over politiek te houden-

Dit is het begin van het einde voor mij zoals later zal blijken maar waar ik nu nog geen idee van heb